Edebiyatın gücü de, zaafı da kullandığı malzemeden gelir. Edebiyat sanatının malzemesi sözdür, kelimelerdir. Yeryüzünde insanın var oluşundanberi söz de vardır. Hatta derin bir tefsire tâbi tutmadan bakarsak, İncil'in meşhur iptida kelâm var idi âyetine göre, sözün insandan da eski olduğunu görürüz. O hâlde, sözün varoluşundanberi diyelim, söz büyük değişikliklere uğramıştır. Güzel sanatlardan hiçbirinin kullandığı malzeme, edebiyatın ifade vasıtası olan söz kadar değişiklik geçir-memiştir. Sözün, lengüistik bir kavram olarak dil hâline gelişi, dilden dillerin doğması, daha sonra lehçelerin, şivelerin, ağızların ortaya çıkışı, bütün bu grupların birbirleriyle alış-verişleri; kendi iç yapısında bir dilin bütün hayatiyeti: Kelimelerin doğuşu, ölüşü, mâna değiştirmesi; kelimenin de kendi içinde başka kelimelerle birleşerek yeni kavramlara yol açması, lügatlere giden ıstılah, terim, tâbir, argo ve mecazlarla yeni mânaların kazanılması; sanatkârların, filozofların, ilim adamlarının, lügatlere girmeyen şahsî tasarrufları... hâsılı değişen, zenginleşen, tazelenen, canlanan, büyüyen dil. Onun için güzel sanatlardan hiçbirinin kullandığı malzeme, edebiyatınki kadar zenginleş-memiştir...