Hz. Peygamber, kendisine gelen vahyi sınırlarını net şekilde belirtmeden ve üzerindeki ihtilafları da pek hoş görmeden insanların kolayına geldiği gibi okumasına fırsat vermiştir. Bunların içinde müteradif lafızların kullanılması, fonetik farklılıklar ve kıraat farklılıkları da yer almaktadır. Muhtemelen Hz. Ebû Bekr dönemindeki mushaf projesinden sonra da bu düşünce devam etmiştir. Hz. Osman dönemine gelindiğinde ise işin içinden çıkılamayacak derecede ihtilafların zuhur ettiği ve onun da bunu engelleme adına istinsah projesini başlattığı söylenebilir. Zira Hz. Peygamber’in tanıdığı bu ruhsat devam etmemiş olsaydı bu denli ihtilafların çıkması pek mümkün olmazdı. Ayrıca Hz. Osman’ın insanları tek harf üzerinde toplaması ve buna aykırı Kur’ân nüshalarını yakması gibi olaylar da aynı hususla ilgilidir. Zira Hz. Peygamber döneminde kitap haline gelen bir metin olmadığı gibi bütün müslümanların ittifak ettiği bir okuyuştan bahsetmek de zordur. Elbette Hz. Peygamber namazlarda sureleri veya ayetleri okumakta veya bazı müslümanlar o güne kadar inen ayetleri ezberlemeye çalışmakta fakat bu tek başına insanların bir metin üzerinde toplanmalarını gerektirmemektedir. Ayrıca o gün hafızlık denen hususun günümüzde olduğu gibi bir hafızlık olmadığı, vefatına kadar ayetlerin inmeye devam ettiği, bundan ötürü Hz. Peygamber hayatta iken sadece dört sahâbînin Kur’ân’ı ezberlediği, ramazanda yapıldığı iddia edilen son arzada dahi Kur’ân’ın henüz tamamlanmadığı, ondan sonra da ayetlerin indiği akıldan çıkarılmamalıdır.