Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde! dedikleri bir günde, memleketin birinde, insanın kıt olduğu bir yerde; develer tellâl iken, pireler berber iken, ben evimizin ortacığına oturmuş, bir anamın, bir de babamın beşiğini tıngır mıngır sallar iken, anam kaptı maşayı, babam kaptı dolmayı. Baktım maşa yakacak, dolma da saçmalayacak, korktum kaçtım. Kaçtım kaçmasına ya, bir de baktım ki ancak bir arpa boyu yol gitmişim. İşte o zaman önüme üç dükkân çıktı. Birinin çatısı, birinin kapısı, birinin de duvarı yok.

Bir gün sohbet arasında, Benden sakladığın bir şey mi var? dedim. Hayır dedi kısa ve net. Ama senin bir derdin var dedim. Evet, var dedi. Yaşım kırk sekiz olmasına rağmen altmış üç yıllık derdim var. Tabi aynı dertten muzdarip olduğum için derdinin ne olduğunu anlamıştım. Ahıskalıların ortak derdi; sürgün, gurbet en önemlisi vatan hasreti ve ya vatansızlık. Boşuna dememişler acıyı çeken bilir. Kendimi bildim bileli Vatan hasretliyle yanıp tutuştuk. Her mecliste, düğünde, yasta Ahıska hatıraları anlatılır ve