Sevad-ı Azamla olan irtibatımız aynı zamanda İslama olan sahih teslimiyetimizin ilanıdır. Bu ilan Asr-ı Saadetten beri hep böyle olageldi. Ancak bir kısım nev-zuhûr ilahiyatçı zevat bu ilişkiyi ve bu ilişkinin inşa ettiği ilmî usulü hurafe kaynağı olarak tesmiye ettikten sonra, nefsî mülahazalarını din diye ileri sürmeye başladı. Kendisiyle varlığı anlamlandırdığımız, bizi biz yapan Usulümüzü terk ettikten sonra çaresiz maruz kaldığımız modern duruma tam da burada el atıyor mezkûr zevat. Böylece modern duru

el-Akîdetu't-Tahâviyye, Hanefî mezhebinin büyük Hadis, Fıkıh ve Akaid alimi İmam Ebû Ca'fer et-Tahâvî'nin, mezhebin üç imamı: İmam Ebû Hanîfe, İmam Ebû Yusuf ve İmam Muhammed (rh.a)'in ortaklaşa benimsediği Ehl-i Sünnet akaid ilkelerini ihtiva eden temel metinlerden biridir. Üzerine tarih boyunca muhtelif dönemlerde şerhler yazılmış olan bu kurucu metin, yazık ki son dönemlerde ülkemizde neredeyse unutulmaya terk edilmiş bulunmaktadır. Bilhassa Selefî/Vehhabî akidesi müntesiplerince son dönemlerde üzerinde

Elinizdeki kitap, İslamcı çevrelerin değişmez gündem maddesi olan Kur'a n-ı Kerim'i nasıl anlamalıyız? sorusunu kapağa taşıyor. Yazar bu soruya, modern İslamcı kuşağın yaygın Kur'an okuma biçimini sorgulayıcı cevaplar veriyor. Meal okumalarının, Kur'an'ı anlamak adına sahih bir yöntem kabul edilemeyeceğinin altını çiziyor. Türkiye'nin İslamcılık tecrübesine dair yer yer sorgulama, yer yer tahlillerde bulunan yazar, sadece mealci okuma tarzının handikaplarına değinmekle kalmıyor, bir yandan sahih okuma yön