Erdem Bayazıt'ın 1978-1998 yılları arasında gazete ve dergilerde kaleme alınmış yazılarından oluşan bu kitap, İslam'ın evrensel mesajının çağımız insanının dertlerine şifa mahiyetinde olduğunu gösteriyor. Çağ ilerledikçe insan, gitgide büyüyen bir buhranın içinde bulur kendini, dertlerine çareler aramaya çıkar, yoluna çıkan seslerin, işaretlerin peşine düşer. Oysa İslam tüm çağların ve tüm insanların buhranlarına soluk olur. Erdem Bayazıt, bu kitaptaki yazılarında söz konusu soluğun varlığını hatırlatıyor v

Bu kitabın üç ayrı penceresi var; Biri Sezai Karakoç, Necip Fazıl Kısakürek, Nuri Pakdil, Cahit Zarifoğlu, Akif İnan, Rasim Özdenören gibi Erdem Bayazıt'ın çok yakın çevresinden insanların dünyasına bakıyor. İkincisi, Erdem Bayazıt'ın sanat, edebiyat, poetika ve kitaplar hakkındaki düşüncelerine açılıyor. Üçüncüsü ise bazı dergilerin şiir, sanat ve edebiyat hakkında Bayazıt'la yaptıkları konuşmaları gösteriyor. Bu üç pencerenin hangisinden bakarsanız bakın Erdem Bayazıt'ın fikrî yazılarının dahi ne kadar şi

Ölüm ile kalım arasındaki çizgiyi ifade eden ötanazi aslında insanlığın kadim problemlerinden biridir. M.Ö. 753 yılında Roma şehrini tesis eden Romulus, şekli bozuk çocukların ölüme terk edilmesi için komşulardan beşinin görüşünün alınmasını yeterli bulduğu, Eskimoların yaşlılarını buzullar üzerinde terk ettiği veya Japonların hastalarını ölümle baş başa bıraktıkları bilinir. Bu primitif ötanazi örnekleri bir yana, terimsel anlamda ötanazinin dünyanın gündemine girmesi modern dönemde ölme hakkının savunulma