Tuzlu deniz suyu gibiydi fotoğraf, gördükçe hasreti artırıyordu. Hatıra kuyusunun içinden suyu çekip taşları dolduruyordu. Bu romanda zaman çarkı, Camera Obscura'nın devrinde dönüyor. İbrahim, bu makinenin vizöründen dünyayı seyrediyor. Kendi dünyasını, Nihan'ın, Semiye'nin, Halep'in, Nur'un, İstanbul'un dünyasını... İnsan bir fotoğraf karesine sığar, bir fotoğraf karesinde donar ve bir fotoğraf karesinden gün olur göremediklerini görür. İbrahim'in yolculuğu o karelerin arasında geçiyor. Halep'te başlayan

Pandemi sebebiyle herkesten ve her şeyden uzak kaldığımız, evlatlarımıza, ebeveynlerimize sarılamadığımız günlerde Halil İbrahim İzgi kalemiyle dünyaya sarılıyor. Annemin Coğrafyası'nı okurken yazarın acaba içimi nasıl okuduğunu, derdimi nasıl dile getirdiğini düşündüm. Annesinden aldığı coğrafya, kültür ve medeniyet bilgisi eşliğinde İzgi, bizi edebiyatla uyandırmaya çalışıyor. Bu kitap, aynı zamanda elimize bir ayna da tutuşturuyor. Kendimizle yüzleşelim, etrafımızda, yanı başımızda olanları görelim diye