Bu dikkat çekici çalışmasında Metin Önal Mengüşoğlu emanete verilemeyecek yegâne olgunun düşünme melekesi olduğunu; insanların bu meleke ile 'tab edilmiş, tabiata dâhil kılınmış, kaderi belirlenmiş eşya'dan/varlıklardan' ayrıldığını ifade ediyor. Yazar, ayrıca insanın amellerinin yaratıcısı olduğunu tekrar hatırlatıyor. Bu kitapta da okur, yazarın düşünsel gelişimine vesile olan kitaplardan ve yazarlardan izler bulacaktır. Mengüşoğlu, Kur'ân'da geçen düşünme eksenli kelime ve kavramların içeriklerini de aç

Fırtınalı ve karlı bir kış gecesi sonrasında, tam seher vakti uyandım. Kalbimde anlam veremediğim bir telaş ve kaygı ile. Midemin içerisine ben uykudayken yerleştirilmiş kocaman bir yumruk vardı sanki. İkide bir karın kaslarımı dövüp duruyordu. Sen yanımda olsan besbelli annem, babama, yine yaprak sarması yedirmiş akşamleyin derdin. Düşününce kehanetin doğru çıkıyordu. Her neyse, keşke ağrıyan yegâne yerim midem olsaydı. Bak mesela fırtınalı, karlı bir kış gecesinin şu vaktine, seher dedim ya; bu söz bi

Sevgili ağabeyim, konuyu belki dağıta dağıta geliştiriyorum ama, özetle demek istiyorum ki, birilerinin ya da bir kitlenin çukurda olduğunu, yani ezildiğini filan farketmekten daha önemlisi, çukurdakinin çukura razı olup olmadığını fark etmektir. Ve yine diyorum ki ben yeryüzündeki adaletsizliklerin birçoğunda zulme uğrayanların, zulme liyakatini hesap etmekden geçmemeliyiz. Adalet terazisinin aynı kefesindedir çoğu zaman zulme uğrayanla zulmeden..Sorunların tümüne dünyacı bir gözlükle bakanlar, sorunun bu

Yazan: Asım Öz Yazı Kaynağı: Milli Gazete Türkiye'de İslami uyanış tarihinde örneği yok denecek kadar az bulunan, ne mektepli ne de medreseli, alaylı mütefekkir tipinin en önemli örneği kuşkusuz M. Said Çekmegil'dir. Said Çekmegil, Türkiye Müslümanlarının çileli geçmişlerindeki İslami uyanış ve bilinçlenme süreçlerine katılarak ve eleştirel katkılar sunarak tanıklık etmişti. Çekmegil için okumak, soru sormaktı; soru sormak için de okumak kaçınılmazdı. O, gerek gelenekten gerek modern yaşamdan nakledilen, t

Metin Önal bu kitabındaki yazılarda bizi, kendimize, kendi ruhumuzun derinliklerine sürüklüyor. Ama bunu yaparken beylik sözlerden, gevezeliklerden ve geçer akçe sayılan söylemlerden medet ummuyor. İçtenliğini, duyarlı bakışını kaybetmeyen bir yazar olarak, görüp de fark edemediklerimizi, işitip de duymazdan geldiklerimizi yani insanlık durumumuzu hatırlatıyor bizlere. Öptüm Kara Gözlerinden deneyimli bir edebiyat adamının ailesiyle, kendisiyle ve okuruyla hasbıhali… Mengüşoğlu´nu dikkatle okuyanlar, on

Günümüz Müslümanlarının zihni karışık mıdır? Müslümanların zihninin karışık olduğunu dikte ettiren bu soru ile bir sebep araştırması yapalım. Bakalım Müslümanların (!) bir zihni mevcut mudur? Mevcudiyeti tartışılan bir zihnin karışık olduğuna kimi inandırabiliriz? Zihin, anlama, bilme ve unutmama kuvvetidir. Kendini Müslümanlığa nispet eden kalabalıkların, hatta ülkenin İslam´la şöhret bulmuş aydınlarının anlama, bilme ve hafıza meleklerinde ciddi, tarihi ve köklü bir hastalığın mevcudiyeti inkar götürmez.

İlk çözümlenmesi gereken herhalde vahiy ile fikir arasındaki farkve ilişkiye bir çözüm, bir çare üretme sorunudur. Öncelikle vahiy, ilahidir, mutlaktır, tartışılmaz ve yanılmasızdır, bunu biliyoruz. Oysa fikir beşeridir, özneldir, tartışılabilir ve yanılır. Elbette Allah´ın vahyi karşısında ve ona rağmen bir fikir vahiyle boy ölçüşemez. Tabii bu noktada akla bir soru takılıyor. Doğuştanlığını bozmamış bir akıl, yani selim akıl, vahye aykırı bir fikre iman edebilir mi? Dikkat edilmesi gereken bir başka nokta

Allah`ın kerametiyle anlıyoruz ki, Havada Bulut Var. Gerçi, Anadolu`nun her yöresinde ayrı bir ağızla yakıştırılıp okunan bu türküde Havada bulut yok/Bu ne dumandır diyerek hüzün belirtilmiştir. Lakin biz bu türküyü, birazcık değiştiriyoruz. Zira koklamasını bilene, bakmasına becerene, işitip anlayana göre havada elbet çok kesif bir bulut var; bu duman ondandır. Muhammed ikbal ve Mehmed Akif, bu buluta kendi kafalarıyla öğrenmelerinin, başkalarının dinlerini kendi Din`lerini daha çok merak edişlerinin, hâlâ

Hilkat İşte bu kapanmaz bir müziktir Şavktır kaşlarımızı iştahla çatan Boyunlardan aşağı Kolay bir ter gibi inen Kandır Sayesiz bir vurgunun Helal kanı Belimin kemilerinde çatırdayan Bir kadın Hilkatimin gülümser akrabası Kadın ki Küçük şehir sokakları gibi rüsvay Tüm maliyetlerin Firesiz emtiası

Bismillah Hiç sıkışmıyorum rabbim Kalbim daralmıyor ne zamandır Anlatamam öyle sakinim ki Acı istiyorum rabbim acı Yahut yalvarmama bir çare bırak Acıyacak bir yerim hiç kalmasa Yalvarmasam, sanki yok olacağım

Herzaman kimi oyuncaklar ya da tecimsel şeyler çıksa neyse, bazan o kocaman çantanızda tek bir radyo kordonu yahut yarım kilocuk kadar deniz kumu, bir yeşil çınar yaprağı, bazan bir parça söğüt dalı, bazan içiçe girmiş gittikçe küçülen yedi adet deri çanta, çok eski bir demir para, sıkıştırılmış tabanca kurşunları, karton kutular, gazetelerden kesilmiş insan gözleri, parmaklar, bıyıklar, burunlar, kollar, bir ein yalnızca çatısı, bir yapının bacası, bazan rastgele kesilmiş yüzlerce gazete kelimesi, kelimele

Onlar bir geniş şemsiye gibi açılmışlardı. Çocuk, şekere saldıran karıncalar gibi toplanmıştı çevreye. Yerdeki`nin oluşturduğu herşeye o hakimdi şimdi. Vurmuşlar Vurmuşlar! Kimseyi dinlediği yok, ekmek parası ne, biliyor artık ve gazeteleri çiğneyerek bağırıyor.