Yazının ontolojik mevcudiyeti, yazıyı kendimize bir duruş noktası olarak almaktan geçer. Böylelikle yazı, yazarın kişiliğini tecelli ettirme imkanını verir. Yazarın dünyadaki konumlanış bağlamlarını/biçimlerini teşkil etmenin ötesinde, giderek öznenin bir açılımına, varlığın ortaya çıkış hallerine tekabül eder. Bu, yazının bir virtüöz durumuna gelişini, hatta onun bir tür eyleme dönüşebilirliğini gösterir. Dünyayı yazıyla soluyan yazar, yazıya çaresizlikle değil ama, daha çok bir umut olarak bağlanmış sayıl

Bozkır Çekirgesi Suyun esrik alevi, genzimizi yakan rüzgar Bir ikindi vakti ay tepeleri tırmanıyorken Zemberek gibi titreşen anılardan süzülüp Erirdi mevsimin yakut kanadında zaman Saçlarını gizemle örterdi kar, beyazın tomurcuğu Göllerde kanat vuruşlarıyla dolaşan tedirginlik Devinirken nar nefesler gizemli bir uğultuda Ağulu sesiyle yolların birden o savruluşlar Tütün rengi anılar artık bozkır yamaçlarından Batık kanatlarla çırpınıp duran keder Dağılışlar, dizboyu büyüyen alevlerle Tırmalanmış