Habeşistanlı bir kölenin oğlu olarak dünyaya gözlerini açan Bilâl-i-Habeşî, yıllarca itilip kakıldı, ezilip horlandı. Hayata dair hiç bir umudu, beklentisi ve hayali olmadı. Efendisinin emirlerini yerine getirmek için koşuşturmaktan âdeta insan olduğunu unuttu. İslâm ile şereflenince, önce ruhu, sonra bedeni hürriyete kavuştu. Kalbini aydınlatan iman nuru, onun için eşsiz bir cesaret kaynağı oldu. Dayanılmaz işkenceler, onu inançlarından vazgeçirmek bir yana, iman âbidesi yaptı. Ehad! Ehâd! Esmasıyla gökler

Bekleniyordu. Son resul, semavi dinlerin samimi yolcuları tarafından bekleniyordu... bütün belirtileri kitaplarında yazıyordu. İşaretleri takip ediyorlardı. Onu bekliyorlardı... son demler yaklaştıkça heyecanları artıyordu. kimileri onun zuhur edeceği şehri bildiğinden yıllar önce Medineye göç etmişti. kimileri takip ediyordu.

Son Peygamber dünyayı İslâm'a yani son dine davet etmekle görevliydi. Zor günler geride bırakılmış, cahiliye dönemi kapanmış Âsrı Saadetin nuru ışıldamaya başlamıştı. İslâm Devleti hem gönülleri hem toprakları fethediyordu. İslâm gönüllerde dalgalanıyordu. O âlemlere rahmet olarak gönderilmişti. TüM dünyayı tebliğle görevli Peygamber Efendimiz büyük imparatorlara, krallara davetini ulaştırmaya çalışıyordu. Mektuplar yazıyor elçiler gönderiyordu. Büyük İmparatorların kimi daveti açıkça kabul edip cesurca şah

Cehaletin en koyu demlerinde tüm dünyaya nurlu bir ışık yükseldi. Doğuşu müjde, hayatı çile, dünyası kul olmaktı Resulün. Temiz dünyasında bir gün ilahi vahiyle şereflenerek beşer dünyasına insanlığı öğretme görevi verildi. Emretti Allah, Resul kapı kapı dolaştı, her çadırda durakladı, insanlara islamı anlattı. İslama ilk ellerini uzatanlar, kalpleriyle yönelenler, o ilk nurlu grup kimlerdi ?