Ne savaşlar, ne düşen kentler, ne karmaşa, ne kaos hiçbiri, hiçbiri değil inceliğimin sebebi. Sanki yeryüzünde hiç kimse yok, bir tek ben varmışım gibi sanki ilk insanın yeryüzüne atıldığında duyduğu o gariplik, o yalnızlık, o şaşkınlık, milyarlarca insanın bilinçaltından geçerek gelip bende konaklamış gibi sanki bütün gövdem iyilikle yıkanmış ve her şeyi affetmeye hazır hâle getirilmiş gibi...Bugün inceyim...Ama ne yaşadığım dünyayla, ne öteki insanlarla ne de geçmişimle ilgili inceliğim. Sanki her şeyd

Ali Ayçil'in yeni kitabı Usta Konuşmak İstiyor çıktı. Ayçil'in, şiir ve hikâyeden beslenen kendine özgü deneme dili var. Usta Konuşmak İstiyor, şiddetsiz bir sarsıntı kitabı.Sayfalar arasında at yarışçısı Abdullah, asabi ressam Strauch, Yayla Vaizi, hükümdar Behram, Pedro Paramo gibi adamlarla da tanışacaksın. Akrabalarımdan az bir kısmı da olsa, onları bir araya getirdiğim için mutluyum. Bu, çocukken bütün yakınlarımızın evimizde toplaştığı, gülüşüp konuştukları bayram gününün mutluğuna benziyor. Ne yapars

Bir sabah dünya boşken kalkıp sordum kendime neyin var taşınacak? şu kırık dal sesinden şu tökezleyen ırmak gürültüsünden başka neyin var sen gidince aklı sende kalacak!

Ne etsem berabere bitmedi o yılgın maç Herkes bende kalanı küçük bir sıyrık sanır Sen aklıma düştükçe içim nasıl izdiham Terkedilmiş bir evin ilk günü kadar ağır

Sarraf Nizamattin'in küçük kızı babasının kalbine tutkundu. Onun, her bir mevsimde ayrı çarpan, ama her seferinde aynı kalmayı bilen bir kalbi oldu­ğunu biliyordu. Bu yüzden anlayışlı ve bilgeydi; bu yüzden katının karşısında yumuşak, uzağın yanında yakın, yalnızın arkasında yandaş gibi dururdu. Bir hakikat kendini ona açmadan, o asla önyargının patikalarında yürümeye kalkmazdı. Çift kanatlı kapı kendisi için çalınmaya başladığında, küçük kız, hiçbir beklentisi olmadan oturdu perdenin gerisine. Bu haliyle,

Bazen, tam gün ortasında bir şaşkınlık basıyor beni, bunu anlata­mam! Mesela, şehrin ayarını bozuyor cami bahçesinden sokağa sarkan güller; tesadüfen talandan kurtulmuş iki arkadaş gibi, bakışıp duruyoruz birbirimize. Sanki dünyaya gelmeden çok önce, hiç hatırlamadığım bir yerde, hafızamın kuytuluğuna atılmış bir düğüm çözülüyor bakıştıkça. Gök, benim o büyük şemsiyem gök, bakışlarımdaki hayret yüzünden uzayıp genişliyor; kendimi bir yabancı gibi hissediyorum onun altında. Belki de ben burada, diye geçiriyo

Ben o yenilgiyi sevdiğimde, içimde bir zafer şarkısı vardı. Bir bakış, simitlere, sıcak çaylara, işçi tulumlarına, dilenci ellerine yapışıp kalmış bir bakış, nereye gitsem, uzun kirpikleriyle peşim sıra ge­lirdi. Kimdi o bakışın sahibi? O çavdarları yeşerten ırmak; kırıkları onaran platin; budandıkça irileşen ağaç, bunaldıkça insanlara doğru kaçan haylazlık! İnsan dönüp çözülmüş bir yumruğa bakınca hemen anlardı, parmak uçlarında hâlâ şeritlerin, apoletlerin, kra­vatların, incinmiş bir gururun, terk edilmiş

Göğsümde koca bir gök taşırdım ben Çerçilerin boncuk sattığı çarşılardan Elimde atıp vurmaz bir sapan Avlanırdım hışmımdan nâçar düşmüş dallarda Ustam bazen çok uzak bir yerden gelsin diye Günün dalgın ipini dolardım makaraya Bir gün devrildi arastaya Kocaman, ağır gölgesi çınarın Benden kaçan onca kuş Meğer dallarına konarmış ustamın.

Göğsümde koca bir gök taşırdım ben Çerçilerin boncuk sattığı çarşılardan Elimde atıp vurmaz bir sapan Avlanırdım hışmımdan nâçar düşmüş dallarda Ustam bazen çok uzak bir yerden gelsin diye Günün dalgın ipini dolardım makaraya Bir gün devrildi arastaya Kocaman, ağır gölgesi çınarın Benden kaçan onca kuş Meğer dallarına konarmış ustamın.

Hem yaralı hem yakını bir yaralının Kırıldı kuş sesinden direkleri dünyanın kaldım eşikte sübyan Kaldım cümle ovayla temmuzun köklerinde, yaşlanmış ağaçlara dert oldum. Kimi görsem dedim işte buradayım iki ince boynumun arasında Kimi görsem dilim buruk, kelimeler ölümlü, sesim anadan üryan. Yürüdüm benle birlik ağır bir halk yürüdü Suya baktı ağırdı, güze düştü ağırdı, yola vurdu ağırdı. Bir sabah dünya boşken kalkıp sordum kendime: neyin var taşınacak? Şu kırık dal sesinden, şu tökezleyen ırmak gürültüsün

Göğsümde koca bir gök taşırdım ben çerçilerin boncuk sattığı çarşılardan elimde atıp vurmaz bir sapan avlanırdım hışmımdan nâçar düşmüş dallarda ustam bazen çok uzak bir yerden gelsin diye günün dalgın ipini dolardım makaraya Bir gün devrildi arastaya kocaman, ağır gölgesi çınarın benden kaçan onca kuş meğer dallarına konarmış ustamın