Muhammed ibn Münevver'in, dedesi Ebu Said'in menkıbelerini anlattığı bu eser, yazıldığı günden itibaren önemini korumuştur. Ebu Said, tasavvuf tarihinde çok ender rastlanan derin bir ruhani hayat yaşayan ve yaşantısını çevresindekilere etkili bir biçimde yansıtan bir sûfîydi. Tasavvuftaki çizgisi Bayezid Bistamî, Hallac-ı Mansur ve Ebu'l Hasan Harakanî'ninkiyle hemen hemen aynıydı. Zor bir mücahede ve riyazetten ve çileli bir hayattan sonra aşk ve vecd merkezli bir tasavvuf anlayışı

Onbirinci yüzyılın önemli mutasavvıflardan Ebu Said Ebu`l-Hayr`ın yaşamını ve düşüncelerini aktaran bu menakıbname, tasavvuf tarihinin klasiklerinden birisidir. İrfana, marifete ve hikmete eğilimi daha çocuk yaşlarda ortaya çıkan bu ünlü sufi, ilerki yıllarda zamanının büyük pirlerinin etkisiyle zahir ilimlerden uzaklaşıp tekke yaşamına yönelmiştir. Tus`ta, Mihene`de ve Nişabur`da düzenlediği sohbetlerinin çekimine kapılan çok sayıda insan çevresinde kenetlenmiştir. Sohbetleri, sema meclisleri, fikirleri so