Ellerindeki ile yetinmeyen, tüketim toplumunun önerileriyle başı dönen, asli ihtiyaçlarının ötesinde, önerilenleri elde edemediği için mutlu olamayan, ne elde ederse etsin fazlasını isteyen, ihtiyacı sınırsız, hayal kuran, yaptıklarıyla değil, yapmayı düşündükleriyle mutlu olan, kendi içlerine dönünce de yapayalnız olduklarını gören insanlar... Kariyer hesapları yaparken fani olduklarının farkında olmayan Drogo'lar, Lucien'ler, Halit Ayarcı'lar, Jude'ler, Julien ve Julie'ler, Sylvie ve Jérôme'lar... Dökülüp

Yaşam hikâyelerle doludur ve herkesin anlattığı, anlatacağı bir hikâyesi vardır. Anlatıların, öykülerin, Randall'ın deyişiyle 'inatçı bir cazibesi' vardır. Hissedip de anlatamadıklarımızı dile getirir. 'Güzel' öykü, kendini okutur, okuyanı düşündürür ve kalıcıdır. Okuyan-özne, başkalarını okurken kendini de okur. Öykülerin bir tadı var. Kalıcı öyküler bir tadı yakalayan öykülerdir. Ülkemizde elbette birçok öykü yazarı ve öykü var. Özellikle edebiyat ve göstergebilim alanında eşsiz çalışmalara imza atan Hilm

Eleştiride iki kural var: Birincisi özeleştiri; ikincisi başkasını, başkasının dilini anlamak için bir çaba, başka bir deyişle dil ve söyleme dikkat. Bu iki kuraldan uzak yazınsal eleştiri ideolojik kaygıların, önyargıların yazıya boca edilmesine yol açacaktır. Okuma ediminde, çözümlemelerimizde, iletişimde, anlamlandırmalarımızda, soğukkanlı ve dikkatli olmamızın gerektiği su götürmez bir gerçektir. Sözcükler ve kavramlar üzerinde düşünmeliyiz. Çağdaş kavram ve hurafelerden ancak sözcüklerin duygu değerini

Batı toplumunda birey hastadır. Sanayi devrimi sonrasında Osmanlı/İslam toplumunda ise devlet hastadır. Herkes devleti kurtarma çabasındadır. Bu karmaşada birey de devlet de yanlışlara açıktır, tereddüt içindedir, sağlıklı düşünmekten uzaktır. Tevfik Fikret de bu tereddütler döneminin edebiyatçılarından biridir ve yanlışlara, kör bir Batı taklidine açıktır. Onu, yaşamının bir dönemine bakıp 'dindar', diğer bir dönemine bakıp 'dinsiz' olarak nitelemek mümkündür. Tevfik Fikret, 'sloganın ve anafikrin büyüsü'

Modernleşme sürecinde Osmanlı toplumu sürekli olarak ikilikler yaşamıştır. Eski ile yeni, kadîm ile cedîd, tedenni ve terakki, muhafazakâr ve yenilikçi. Mutfak kültüründen müziğe, tarımdan şehirleşmeye, bürokrasiden mimariye kadar uzanan bu zıtlıklar, doğal olarak orduda da görülmüştür. Yeniçeri Ocağı'nın lağvedilip yeni ve modern bir ordu inşa edilirken, kurulan askerî okullar, bu okulların hocaları, hızla gelişen teknolojik yenilikler... Batı kaynaklı bu yeni durum karşısında, geleneği temsil eden Alaylı

Hilmi Uçan eserinde yazınsal metni anlamaya, okuma alışkanlıklarımıza, göstergebilimin önerdiği okuma yöntemine, göstergebilimin sınıf içine katkılarına dikkat çekiyor. Okuma ediminde ve metin çözümlemelerinde kişisel yargılardan olabildiğince uzak, metnin söylediğini anlamaya yönelim neler yapılabileceği üzerine bir düşünme biçimi öneriyor. Yazınsal Eleştiri ve Göstergebilim, sağlıklı bir okuma için kolay anlaşılır ama basit olmayan bir kılavuz.

Hilmi Uçan, Tereddüt ve Tefekkür'de Jean Calvin'den itibaren Batı aklının ve sanatının kuru akla' dönüşümünü izliyor. Dünyanın kafayı ilerlemekle bozduğu bu çağda, ahlâk ve sanat eseri arasındaki ilişkiye, döneminde öne çıkan sanatçı ve aydınlar özelinde bir bakış geliştiriyor. Necip Fazıl'dan Nuri Pakdil'e, Baudelaire'den Amin Maalouf'a, seçtiği sanatçı ve düşünürlerin eserlerinde Batı ve Doğu aklına dair ahlâkî izler arıyor. Doğunun bilgeliği ıskalanırken, neyi yanlış yaptığımız üzerine okurunu düşünmeye

İnsan göstergelerle düşünür, düşünme esnasında kılavuzu ise dildir. Hilmi Uçan akademik bir ciddiyetle ama edebiyatçı kimliğiyle kaleme aldığı eserinde dilbilim ve göstergebilim üzerine eğilerek insanın görme, duyma, düşünme, anlamlandırma, hissetme yetileriyle dil ve edebiyat arasında ilişki kuruyor. Kuru bir aklın denetiminde yaşamını sürdüren insana edebiyat yoluyla açılan kapıları gösteriyor. Rasyonel düşüncenin yanına sezgisel yeteneği koyarak, edebiyat eğitiminin insanı inşa edecek özelliğine dikkat ç