Eksile Eksile, Mustafa Başpınar'ın üçüncü öykü kitabı. Bu kitabında, Meleğin Gölgesi ve Annemin Gözleri adlı eserlerinde ortaya koyduğu estetiği derinleştiriyor ve çeşitlendiriyor. Başpınar, ilk iki kitabında bir yandan insanlık dramlarını, acılarını kaleme getirirken bir yandan da Ziya Osman ve Memduh Şevket iyimserliğine, sadeliğine selam göndermekteydi. İnsanlık facialarını, dramlarını anlatırken öykülerine kendine mahsus bir naifliği ve iyimserliği yedirmesini bilmekteydi. Aynı yönelimlerini Eksile E

Kar yağıyordu. Başımı sağa çevirip iki dükkan arasından gözüken bordo binaya baktım. Pencerede miydi Hicran? Yoksa o da dipsiz bir kuyuya mı düşmüştü benim gibi. Araç çalıştı. El salladım. Ragıp bana bakıyordu. Bense karşıya. Az sonra gözden kayboldu Ragıp, kütüphane, öğretmenevi. Sonrasında hapishane, kaymakamlık, ilçenin çıkışındaki çalıştığım okul ve nihayetinde Hizan. Pencerede Hicran'ı, ocakta Ragıp'ı, dükkân önünde Şakir Dayı'yı, kulübede askeri, hücrelerde mahkûmları, bahçede öğrencileri, iki dağın

Ah kardeşim! Ah bu oyunlar yok mu, bu oyunlar. Yirmili yaşımda oynamaya başladığım ve hep tek kişilik süren oyunlar, evcilik oyunları. Öyle de olsa oyun işte. Oyun! Oyunlar uzun sürmez, bilmezsin. Oyunlar uzun sürmez! Ya karanlık basar, anneler çağırır çocukları evlere ya da oyuncak paylaşılmaz kavga çıkar arada. Ama bizim oyunumuzun uzun sürmeyişi bunlardan değil. Ben sabırsız ve suçlu; sen sabırsız ve masum. Bu oyun ne zaman başladı, ne zaman sona erdi bilmiyorum.