Son yarım asır içerisinde yalnızca Türkiye’de değil hemen bütün dünyada tasavvufa ve doğal olarak tasavvufla alakalı eserlere yönelik ilgi dikkate değer bir ivme kazandı. Bu gelişmenin ardında yatan etkenler henüz bütün boyutlarıyla aydınlığa kavuşturulmuş değildir. Tasavvufu daha yakından tanımak isteyenlere hitap eden çalışmaların arzu edilen nitelikte olup olmadığı ise meselenin asıl sıkıntılı yönünü oluşturmaktadır. Zira bu amaca matuf neşriyatın ağırlıklı olarak bilimsel kaygılarla kaleme alınan metinl

Türklerin kitleler halinde İslâmı'ı benimsemelerini sağlayan Horasan Melâmîliğinin/Melâmetîliğinin fikir mirası üzerinde yükselen Bektaşîlik her yönüyle bir Osmanlı tarikatıdır. İmparatorluğun tarikatlar ile ilişkisi malumdur. Fakat Bektaşilik özelinde hem 1876 yılında gerçekleşen Yeniçeriliğin kaldırılması, ardından gelen Birinci Dünya Savaşı, sonrasında Milli Mücadele ve Cumhuriyetin ilanı. Bütün bu yaşananlar içinde Bektaşiler biraz kırgın, biraz köşede kalarak mevcudiyetlerini devam ettirdiler. Fakat İ

Tasavvufi düşüncenin sistemleşmesine önderlik eden mutasavvıfların çoğu III./IX. asırda yaşamışlardır. Onların geliştirdikleri fiklirler ve kaleme aldıkları eserler sayesinde tasavvuf, basit bir zühd hareketi olmaktan çıkıp temel dini disiplinler arasındaki yerini almıştır. Bu asırda yaşayan Hâris Muhasibi, Cüneyd-iBağdâdi, Hallâc-ı Mansur ve Hakim Tirmizi gibi tasavvufi düşüncenin teorisyenlerinden biri de Yahyâ b. Muâz er-Râzi'dir. O, zühd döneminin belirgin vasfı olan Allah Korkusu (havf) yerine ümidi (r