Kur'ân-ı Kerim İlâhî bir söz olduğu için, onun tefsirinin temel malzemesi sözdür. Kur'ân ve tefsirine ait bu temel özellik, dil bilimi çerçevesinde düşünüldüğü zaman üç ana unsurla karşılaşılır. Bunlar; lafız, mânâ ve bu iki unsur arasındaki ilişki olarak tanımlanan lafzî delâlettir. Mahiyeti lafızlar, muhtevası da bu lafızların delâlet ettiği mânâlardan oluşan Kur'ân'ın yorum yöntemi olan tefsir usulü hakkında, ?onun bünyesi lafzî delâlet üzerine kuruludur diyebiliriz. Nitekim genel anlamda İslam ilimleri,

Kur'ân-ı Kerîm, kendine özgü ifade üslûbu ile bilinen diğer bütün sözlerden ayrılır. O'nun bu özgün üslûbunun yansımalarından biri, içerisinde 332 defa zikredilen de ki hitâbıdır. De ki emrinin öncelikli muhâtabı, Kur'ân'ı tebliğ eden Hz. Peygamber'dir. Şu bir gerçektir ki, hiçbir yazar kendi eserinde kendine emretmez. Bu açıdan bakıldığında, Kur'ân Yüce Allah'ın sözüdür hükmünün doğruluğu görülebileceği gibi; bazı oryantalistlere ait, Kur'ân Hz. Muhammed'in (s.a.s.) sözüdür yargısının yanlışlığı da anlaşıl