Cahit Okureri otuz dokuz sene önce tanıdım. O zaman Yüksek Muallim (Mektebi) talebesi idi. Öğretimin ve üniversitenin ruhlara gaye ve emel aşılamadığı bir çevrede ideale susayanlardandı. Edebiyat Fakültesinin ruh vermek şöyle dursun, edebiyatı da sevdirmeği bir neslin arasında aç ruhuna sindirecek dâva arıyordu. Asil ve nazik tavırlarının gizlediği iştiyak, büyük mesuliyetleri yüklenecek bir varlık olduğunu gösteriyordu. Yalnızlığı kendisine yeterli olabilecek ve büyük hareketlere atılacak gibi görünüyordu.