Ezanla değişen tabloların hepsi çok güzeldir ama yine de benim adayım akşam tablolarıdır. Bulutların peşine takılır, sürüklenirim dost iklimlere Pembenin, eflatunun, mavinin açıklı-koyulu ipek elbiseleri içinde bulutların secdesi, yeryüzünün bir sanat şâhikası olan eşsiz görünümüdür. Irmaklarda dinlerseniz âyet fısıltılarını. Sinmiştir her şeye ezanın rengi. Sisler arasında ayrılırken Kerkük´te bir minâre, Dicle kenarında ruhlara bir hoş musiki bırakır sabah ezanları. En sıcağında öğlenin, Kâbe kuşları ile

Nevbahar, yıllar sonra Besse'nin romanını yazmaya karar verdi. Yazarken de fazla bir şey değiştirmemeye çalıştı. Yalnız ülkeleri, şehirleri, isimleri, hayatları biraz karıştırdı. Fakat romana nasıl bir son yazsam diye telâşlandı. Göle düşme mi deseydim, diye düşündü. İnsanların, roman kahramanının Besse olduğunu bilmesini istemiyordu. Evde kalp krizi ya da beyin kanaması geçirerek mi ya da bileklerini keserek mi, ağaca kendisini asarak mı yahut uçurumdan atlayarak mı, diye bocaladı. Çok

Bu çalışmasında Mine Alpay Gün, gerçek yaşam öykülerinden yola çıkarak, Anadolu insananın yaşadığı olayları, duygulanışları ve acıları lirik bir üslupla, kelimelere sevgi yükleyerek inancın albenisi ile örnekte... Bir insan müzesi olan Anadolu, satırlara taşınarak, ölümün ürpertili dokusu ile, yaşamın sevinç yükü aynı anda bölüşülüp, zorluklar, çıkmazlar ve umutsuzluklar toprağa not düşülürcesine kitaba geçirilmekte... Okuyacağınız hikayeler, özlemlerin, zorlukların, acıların ve sevgilerin paylaşılarak yaşa

Yazar, bu romanında Nil ve Melisa nın yaşam serüvenlerini konu ediniyor. Bu serüvende, Melisa nın dünyası gittikçe daralırken, tutkuyla alevlenen meşaleleri, inkâr çıkmazlarında bir bir sönerken, Nil in dünyası, inanç düzleminde boyutları gittikçe genişleyen iklimleri kurgu tasarımlarıyla dolup taşıyor. Bir başka ifadeyle Melisa gitgide açmazlara kapı aralayan varoluşsal bir yokoluşun merdivenlerini inerken, Nil evrensel öğretiminin koşut verdiği bir düzlemde adım adım hayat doluyor. Nil ve Melisa merkezli

Ranuna özlediğim diyardı. Sonra kızıma isim oldu O`nunla birlikte, ülkemin ve yeryüzünün tüm çocuklarını çağrıştırdı. Ranuna`ya yaşantımı anlattım: Kendimi, doğrularımı, karşılaştığım güçlükleri... Eğriler çarptığında, hep kurtarıcısı oldum doğrularımın. İstedim ki, herşey çok hakça olsun. Ve tüm bunların paylaşılmasını da bekledim; benzer eğrilerin yaşam defterinde görmek istemeyenlerce.

Direnç ve Özgürlük başlıklı bu çalışmayı yaparken kâh Kudüs'e, kâh Afrika'ya, kâh Balkanlar'a en çok da Orta-Doğu'ya uzanıp oradaki kardeşlerimin acılarına yoldaş oldum... Sonra ülke çocuklarına işaret taşları bırakmaya çalıştım. Soylu uygarlığımızdan, revnaklı gül medeniyetinden bahsettim. Evrensel inanç düzleminde yürümenin anlamı ve önemi üzerinde durdum. Bu ülkede, batıcıların inkâr kokan hoyrat rüzgâr estirmelerine karşı bulunduğum siperde, yazılarımla direnmeye çabaladım. Evrensel inancı taşımanın

Dahası, sadece tarihte kalmayan direnç kalelerinin parlak hayatlarına tanık olmuştum. Bu kadınlar bir güneş gibi, bir yıldız gibi çevrelerini aydınlatıyorlardı. Şu modern zamanda bile benim de şaştığım evliyalar, ebrarlar, muhsineler mevcuttu. Rabia Anne'yi tanıdığımda, şaşkınlıktan yorgun düşmüştüm. Bu kendini bildirmeyen hakiki âşık karşısında bocalamıştım.Süreyya Yüksel bir kale gibi yaşamış, sade yaşamına mülkiyetin, paranın, şöhretin sokulmasına, siyasanın isli karasının sürülmesine izin vermemişti. Ha

Ebrar çok sık çocukluk anılarına, mazinin kurutulmuş gül yapraklarını andıran hatıra sağnağında seyahate çıkıyordu. Zira çocukluk yılları bir masal gibi çok mutlu geçmişti. Küçük kızın mütevazi çocukluğu, bir saray yaşamı ile değişilmeyecek kadar huzurlu idi. Tek katlı evleri büyük bir bahçe içerisindeydi. İşte bu bahçe düş denli güzel çocukluğunun en nadide köşesi idi.

İstanbul Mir`âtı O`nun çılgın âşıklarından birinin coşkusunun binde biri. Bu eseri hazırlarken, muhteşem şehre duyduğum o büyük hayranlık gözlerimi kamaştırıyor; kimi yerde kalem çaresiz kalıyordu ve ben, sadece bir tepeden seyrediyordum o buğulu şehri. Doğduğum bu kentin o eski kareleri, yavaş yavaş kayboluyordu. Çocukluk ve gençlik günlerimin şehir dokusu gittikçe çözülüyordu. Aldığım Sanat Tarihi eğtimi ile, gittikçe erimekte olan zamana karşı çıkıp bu deliler gibi sevdiğim şehri anlatmalıydım. Hâsılı, İ

Ay ışığında, üzüm bağlarını seyre doyum olmazdı bizim oralarda. Her hevengin dibinde, altın gibi toprak parıldardı. Beş parmaklı eller gibiydi, asma yaprakları. Size de el verirdi, dost, sıcak... O uzak çocukluğumda, şıra olurdu üzümler; bir oda beyaz üzüm pestilleri, bir oda kara üzüm pekmezleri ile dolar, içki fabrikasının kamyonları yanaşmazdı kapılara. Üzümlerin ağlamcıl çığlıkları duyulmazdı o vakitler. Bağlardan geçilir de, öyle varılırdı köylere. Sen ağlama kirpiklerin ıslanı. Büyük emmim, bu yanık d